Manuel Neuer

Manuel Peter Neuer (ur. 27 marca 1986 w Gelsenkirchen) – niemiecki piłkarz grający na pozycji bramkarza. Od 2011 jest bramkarzem Bayernu Monachium. W 2013 roku został wybrany do najlepszej jedenastki świata FIFA, a także najlepszym bramkarzem świata 2013 roku. Mistrz świata z 2014.Neuer pochodzi z Gelsenkirchen, a piłkarską karierę rozpoczynał w Schalke 04. Przeszedł przez wszystkie szczeble drużyn juniorskich, aż w 2003 roku trafił do rezerw Schalke grających w Regionallidze – jednak spadł z nimi do Oberligi i przez rok grywał na szczeblu czwartoligowym. Na sezon 2005/2006 został przesunięty do pierwszej drużyny Schalke jako zmiennik Franka Rosta. W sezonie 2006/2007 zadebiutował w Bundeslidze – 19 sierpnia w wygranym 1:0 wyjazdowym meczu z Alemannią Aachen. Natomiast w 10. kolejce w meczu z Bayernem Monachium znów zagrał w pierwszej jedenastce i grał na tyle dobrze, że trener Mirko Slomka postawił na niego, zaś Frank Rost musiał odejść do Hamburger SV. W całym sezonie rozegrał pełne 27 ligowych spotkań i wywalczył z Schalke wicemistrzostwo Niemiec.

W sierpniu 2010 roku został wyznaczony jako kapitan Schalke[1]. W sezonie 2010/2011 Neuer zdobył puchar Niemiec, zagrał w półfinale ligi mistrzów z Manchesterem United i wraz z drużyną zajął 10. miejsce w Bundeslidze.

1 czerwca 2011 roku oficjalnie podpisał kontrakt z Bayernem Monachium[2]. W półfinale Ligi Mistrzów 2011/2012 z Realem Madryt obronił 2 rzuty karne: Cristiano Ronaldo i Kaki. Natomiast w finale przegranym przez Bayern po serii rzutów karnych strzelił gola na 3:2 z karnego[3]. Rok później zdobył to trofeum, gdzie w finale "Bawarczycy" pokonali Borussię Dortmund 2-1[4]. Wraz z klubem zdobył także mistrzostwo Niemiec. 30 sierpnia 2013 roku zagrał przeciwko Chelsea w meczu o Superpuchar Europy. Mecz zakończył się wynikiem 2-2 po dogrywce i w serii rzutów karnych Neuer obronił strzał Romelu Lukaku. Bayern jako jedyny klub niemiecki zdobył to trofeum. Neuer został wybrany piłkarzem roku według francuskiego "L'Equipe" za rok 2014[5].

 

Cristiano Ronaldo

Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro (wym. [kɾɨʃtiˈɐnu ʁuˈnaɫdu]; ur. 5 lutego 1985 roku w Funchal) – portugalski piłkarz, grający na pozycji napastnika, zawodnik Realu Madryt i reprezentacji Portugalii, której jest też kapitanem.

Klubową karierę Ronaldo rozpoczął w wieku 8 lat, w małym klubie CF Andorinha, gdzie sprzątał jego ojciec. W wieku 10 lat zainteresowały się nim dwa największe kluby z Madery: CS Marítimo i CD Nacional, ale ostatecznie trafił do Nacionalu, gdzie grał do 2001 r., bowiem w tym roku przeniósł się do Sportingu. W czasie mistrzostw Europy U-17 był obserwowany przez Liverpool i Juventus po tym, jak jego zespół pokonał reprezentację Anglii, lecz ostatecznie trafił do Manchesteru United. W spotkaniu Ligi Mistrzów Manchesteru United z AS Roma (7:1) strzelił swoje pierwsze gole w Champions League. Mistrz Anglii w sezonie 2006/2007 oraz 2007/2008 z drużyną Manchesteru United.

W sezonie 2007/2008 wraz ze swoją drużyną zdobył Puchar Europy po wygranym 6:5 w rzutach karnych finale z Chelsea. Po tym zwycięstwie został wybrany najlepszym graczem Ligi Mistrzów 2007/2008. W 2008 r. został laureatem Złotej Piłki magazynu France Football. W czerwcu 2009 Manchester United zaakceptował propozycję kupna Cristiano Ronaldo złożoną przez Real Madryt[2]. Hiszpański klub zaoferował za piłkarza 93,2 mln euro. 26 czerwca 2009 Ronaldo został oficjalnie ogłoszony nowym piłkarzem Realu i tym samym stał się najdroższym piłkarzem w historii[3]. Na jego prezentacji zjawiło się ponad 80 tys. widzów[4], co również jest rekordem jeśli chodzi o liczbę osób na prezentacji jednego zawodnika. Wcześniejszy rekord należał do prezentacji Diego Maradony, którego w Neapolu przywitało 75 tys. widzów. Portugalczyk otrzymał numer 9 z którym w Realu grali m.in. Alfredo Di Stéfano czy Brazylijczyk Ronaldo[5]. W sezonie 2010/2011 (po odejściu z Realu Madryt Raula) Cristiano Ronaldo został zgłoszony do rozgrywek Primera División z numerem 7. W dniu 15 grudnia 2013 r. w Funchal, które jest rodzinnym miastem Ronaldo otworzono muzeum poświęcone jego karierze[6].

 

Lionel Messi

Lionel Andrés Messi Cuccittini[3] (hiszpańska wymowa [ljoˈnel anˈdɾes ˈmesi]; ur. 24 czerwca 1987 w Rosario) – argentyński piłkarz, występujący głównie na pozycji napastnika w Barcelonie i reprezentacji Argentyny, której jest kapitanem. Wicemistrz świata 2014. Jest najlepszym strzelcem w historii tego klubu. W wieku 21 lat Messi otrzymał nominację do Złotej Piłki i Piłkarza Roku FIFA. W 2009 roku wygrał obydwie te nagrody, a w kolejnych trzech latach sięgnął po nowo powstałą Złotą Piłkę FIFA. W 2011 roku zdobył tytuł Piłkarza Roku w Europie według UEFA. Messi to czwarty piłkarz w historii, po Johanie Cruijffie, Michelu Platinim i Marco van Bastenie, który zdobył trzy Złote Piłki, oraz drugi obok Platiniego, który uczynił to z rzędu. Z powodu niskiego wzrostu i stylu gry często porównywany jest do Diego Maradony, który sam nazwał go swoim „następcą”. Messi zdobył sześć mistrzostw Hiszpanii i trzy razy wygrał Ligę Mistrzów. W 2012 roku zdobył pięć goli w wygranym 7:1 meczu Ligi Mistrzów z Bayerem Leverkusen i został pierwszym piłkarzem, który to uczynił. W następnym spotkaniu z Milanem strzelił dwie bramki i z 14 trafieniami na koncie wyrównał rekord rozgrywek należący do José Altafiniego. Został wówczas po raz czwarty królem strzelców Ligi Mistrzów, czym ustanowił nowy rekord. W sezonie 2011/2012 zdobył 73 gole we wszystkich rozgrywkach, najwięcej w historii w piłki nożnej. W lidze strzelił 50 bramek i ustanowił także rekord tych rozgrywek. W 2005 roku Messi z sześcioma golami na koncie został królem strzelców Młodzieżowych Mistrzostw Świata. W 2006 roku został najmłodszym Argentyńczykiem, który zagrał na mistrzostwach świata, a rok później doszedł z kadrą do finału Copa América. Messi został wybrany najlepszym piłkarzem młodego pokolenia tego turnieju. W 2008 roku z reprezentacją olimpijską zdobył złoty medal na turnieju w Pekinie. 9 grudnia 2012 roku Messi strzelając 91 bramek pobił rekord strzelonych bramek w roku kalendarzowym, który należał wcześniej do Gerda Müllera, który zdobył w 1972 roku 85 bramek.

Pilkarz

Rinat Dasajew

Rosyjski bramkarz ur. w 1957 r. w Astrachaniu. Wielokrotny reprezentant Związku
Radzieckiego, Wicemistrz Europy w 1988 i brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w 1980. Uznawany za jednego z najlepszych
bramkarzy w historii futbolu. Widnieje na liście FIFA 100 jako jedyny rosyjski piłkarz.

Grał w trzech klubach: Wołgar Astrachań (26/0), Spartak Moskwa (335/0) i Sevilla FC (59/0).
W barwach Spartaku dwa mistrzostwa, pięć wicemistrzostw i jeden Puchar ZSRR.

W reprezentacji 91 meczów bez gola. W
1980 zdobył brązowy medal Igrzysk
Olimpijskich w Moskwie , zaś dwa lata
później wystąpił w mistrzostwach świata w
Hiszpanii. Mimo rosnącej konkurencji
(m.in. ze strony braci Wiktora i
Wiaczesława Czanowów) pozostawał przez
długi czas pierwszym bramkarzem
reprezentacji. Wziął udział w mundialu
1986, a dwa lata później osiągnął swój
największy międzynarodowy sukces
zdobywając Wicemistrzostwo Europy na
turnieju w RFN. Pod koniec lat 80. coraz
częściej tracił miejsce w bramce na rzecz
mniej doświadczonych konkurentów
(m.in. Wiktora Czanowa, Dmitrija Charina
i Aleksandra Uwarowa ). Pojechał na
mundial 1990 , jednak po pierwszym,
przegranym 0:2 meczu z Rumunią stracił
miejsce na rzecz Uwarowa. Był to jego
ostatni występ w drużynie ZSRR.

Przez większą część kariery cieszył się
uznaniem w kraju i za granicą. Magazyn
Ogoniok 6-krotnie przyznawał mu
nagrodę dla najlepszego bramkarza ZSRR
(1980 , 1982 , 1983, 1985, 1987 , 1988 ).
W 1982 otrzymał nagrodę dla najlepszego
radzieckiego piłkarza przyznaną przez
tygodnik Futboł, zaś w 1988 został przez
międzynarodową federację statystyków
IFFHS nagrodzony jako najlepszy ich
zdaniem bramkarz świata. W 1987 na
osobiste zaproszenie Michela Platiniego
wystąpił w jego pożegnalnym meczu.
Występował również w meczach
pokazowych (m.in. w reprezentacji świata
FIFA).

Kluby:

Wołgar Astrachań 1976-1977
Spartak Moskwa 1978-1988
Sevilla FC 1989-1991

ZSRR 1979-1990

 

Podkategorie

Użytkownik

Strona główna

Aktualności

Ikony futbolu